“But where did he come from, the dark little thing?”

The Observer reviews Lily Cole's Balls short film:

Lily Cole: Balls review – what Heathcliff's mum did next
3 / 5 stars 3 out of 5 stars.   
Lily Cole’s moving short film is a fine addition to the Foundling Museum’s fascinating art collection. (...)
In Cole’s film, the white mother gets a white ball, which leads to a harrowing scene of farewell; the black mother gets a red ball and feels she is momentarily reprieved. But what will become of her baby son Heath remains a mystery, returning the viewer to the single line from Emily Brontë’s Wuthering Heights that precedes the film:
“But where did he come from, the dark little thing?”
The dark thing is Heathcliff, a foundling discovered on the streets of Liverpool (where this film has also been screened). It was the sight of London babies abandoned in this way that inspired the sea captain Thomas Coram to found his hospital for “exposed and deserted young children” in 1739. He walked for miles, gathering signatures to petition for a royal charter, a campaign that took more than 17 years. (Laura Cumming)

Fredericksburg Free Lance-Star reviews The Victorian and the Romantic by Nell Stevens:

The story then transitions into one of adventure. Mrs. Gaskell, having published a biography of her dear friend Charlotte Brontë, sails to Rome with two of her daughters to avoid critical reviews of her work. As she leaves gloomy England, she blossoms and becomes enchanted with the voyage south, ultimately becoming enamored with Charles Norton, a young American. Stevens details the pair’s exciting forays in and around Rome, as well as their expanding and deepening relationship. (David Arndt)

The Imaginative Conservative posts about evil art and evil in art:

Thus, for instance, Byron’s poetry beguiles us with the seductive pleasures of sin whereas Baudelaire revolts us with its ugliness. Baudelaire is paradoxically darker than Byron but he is much less sinful. Similarly Emily Brontë’s Wuthering Heights is much darker in its depiction of impassioned and illicit love than the literary legion of titillating pulp fiction that glamourises adultery. Brontë’s novel horrifies us with the destructive consequences of selfish obsession masquerading as love; modern novels treat the same phenomenon as attractive and harmless pleasure-seeking. The former shames the devil, warning the reader of the dangers of selfishness; the latter does the devil’s dirty work, serenading us with the sensuality of lust. The former shows us Catherine and Heathcliff in their self-made hell; the latter places Paolo and Francesca in an adulterous heaven. The former uses the art of darkness to show us the truth; the latter the dark arts to weave a seductive lie. (Joseph Pearce)

Najdi (Slovenia) reviews the novel Istomesečniki by Svetlana  Slapšak:

Skupina žensk, sorodnic, prijateljic v romanu Istomesečniki Svetlane Slapšak rešuje, kar se rešiti da: svoje moške skrivajo pred naborom, skrbijo za begunce in bolne in zase med seboj, izgubljajo prijatelje in službe. Glavna junakinja Milica se preživlja kot tipkarica velikega nacionalnega pisca. Pri delu si daje duška s pisanjem svojega romana pod vplivom sester Brontë. (...)
Vrtove, ki to niso, brez ograj, brez dvorišč, steze brez ljudi, ribnike z ribami in račkami, glasove kosov in slavčkov, škrtanje peska. Angleški vrt. Zakaj angleški vrt? Zato ker je nasprotje francoskemu, geometrijskemu. Toda tudi med angleškimi vrtovi so geometrijski, sploh pa je vsak vrt z dišavnicami in zelišči geometrijski. Tudi vrt Srčne kraljice v Alici v deželi čudes je geometrijski. Vrt okoli kakšnega dvorca ali hiše ali župnišča. Resje v Yorkshiru, sestre Brontë. Toda to gotovo ni ta vrt, kajti njihova župnijska hiša, kakor ji jo je podrobno opisala Dara in podkrepila svoj opis s številnimi fotografijami, je bila nekaj sivega in depresivnega; obkrožena je bila s pokopališčem, ki je bilo preveliko za Haworth, mestece, v katerem so živele in skozi katerega središče je vodila ena sama “visoka” ulica, zelo strma, ta strmina pa je bila ključna za kontaminacijo vode, ki je tekla skozi pokopališče z nekdanjimi ravnimi nagrobnimi ploščami in mrliči, ki so bili naloženi drug čez drugega. V Haworthu so v prvi polovici devetnajstega stoletja umirali tako pogosto kot verjetno nikjer drugje v Angliji, dokler ni državna komisija odkrila vzroka za to, prepovedala ravne plitke grobove in uvedla stoječe nagrobne spomenike. Toda še vedno jih je v nekaj letih umrlo toliko, da je tudi to novo pokopališče postalo ogromno. Vse to je Milica, zelo ponosna na prebrano literaturo, vključila v svoje diplomsko delo; v ospredje je postavila romane Anne Brontë, ki je prva opisala junaka alkoholika in ženo, ki ji ni preostalo drugega, kot da pobegne od njega, ker se ni mogla ločiti. Posledica — ostareli asistent, znan pod vzdevkom Ogorek, jo je obtožil “feminističnega marksizma” ter odsotnosti omemb hermenevtike, imanentne poetike in postmodernizma. Dobila je oceno osem in namesto učiteljskega mesta v gimnaziji v glavnem iskala službe korespondentke za tuje jezike. Večinoma je prevajala nepomembna besedila. Dara, ki je vsako leto kot au pair prebila nekaj časa v Angliji in zato angleško govorila veliko bolje od nje, je končala organizacijo na akademiji za dramske umetnosti in se nekaj let, vse do vojne, obdržala na televiziji.Vrt, ki si ga je Milica zamislila, je spominjal na arboretum v Trstenu, pa še na tistega v Volčjem potoku pri Kamniku. Sovražni ozemlji. Takoj ko bo Goran odšel, bo vzela v roke Jane Eyre in jokala do zore. To ni Viharni vrh druge sestre. Samo pozitiven načrt, kako udomačiti moškega, z nujnimi poškodbami, do katerih prihaja v tem procesu. Ostaja seveda norica na podstrešju, ki konča v ognju, tako kot … požgano ognjišče. Najprej so napisali študijo o njej, jo spremenili v feministični akademski mit, potem pa še roman, ki pojasnjuje prvi zakon in njeno norost. Potem so seveda posneli še film, v katerem so razložili, kaj je bilo prej — prequel namesto sequela. Nekaj v zvezi s Sargaškim morjem in Timothyjem Daltonom, če se prav spominja …  (Translationa)

El Vocero de Puerto Rico (in Spanish) celebrates Emily Brontë:

Con una historia atormentada de amor y odio, de esos amores fatales que no se aplacan hasta después de reconciliarse como espíritus, surge póstumamente la novela romántica Cumbres borrascosas, en pleno siglo 19, escrita por Emily Brontë bajo el seudónimo de Ellis Bell, en tiempos cuando las mujeres tenían que reservarse para el dominio de los hombres exclusivamente, sin protagonismo en ningún lugar.
En un escabroso Yorkshire, entre una entramada bosquejidad llena de riscos y misterios, la novelista crea una trama sumida en la casa Cumbres borrascosas, guiada por la venganza, el abuso, la pasión, el rencor desmedido y el rechazo. De ese ambiente perturbado y embrujado aparentemente, nace uno de los grandes personajes de la literatura gótica universal de nombre Heathclliff. (Jorge Rodríguez) (Translation) 

La Nación (Argentina) interviews writer Jeffrey Eugenides:

Laura Ventura: El profesor Saunder en La trama nupcial considera que la novela ha alcanzado su máximo punto de expresión durante la era victoriana (con Jane Auster y las hermanas Brontë, entre otras). ¿Usted también lo cree?
J.E.: No. Hay motivos por los cuales Charles Dickens escribía el modo en el que lo hacía en su tiempo, o James Joyce en su momento. Sus escritos responden a lo que estaba pasando en el mundo. No hay una sola metodología y ninguna es superior a otra, siempre está cambiando y hay múltiples posibilidades para escribir. (Translation)

Página 12 (Argentina) explores the life and work of Joyce Carol Oates:

Tan cerca en todo momento siempre se ubica en este grupo de textos, de los que hay que excluir la saga gótica iniciada por Bellefleur (1980), que merece su propia nota. Estas cuatro nouvelles “sobre amores malogrados”, como dice su subtítulo, son prisma y una summa. “Mal de ojo”, la primera, es una variación sobre Barbazul. Marian, la nueva y joven esposa del macho alfa de turno, está vulnerable y frágil, atravesando un duelo. Entonces conoce a la “primera esposa” que llega de visita, una mujer de mundo, sofisticada pero marcada por ese hombre dominante. El detalle de una deformidad física que sólo la esposa joven percibe remite a los relatos de mujeres góticas acusadas de locas, desde la protagonista de “El empapelado amarillo” de Charlotte Perkins hasta Bertha Mason, la mujer encerrada de Jane Eyre. (Mariana Enriquez) (Translation) 

If Mermaids Wore Suspenders has recently read Charlotte Brontë's The Foundling ( super short fantasy!). JenaBrownWrites reviews My Plain Jane. The Sisters' Room posts about the Pillar and the Gun Portraits of the Brontës.